Şimdiye kadar tüm şairler
Sevdiklerinden ilham aldılar
Hayallerindeki kendilerinden
Belki de korktuklarından
Hayal kırıklılıklarından beslendiler
Ya da yaşamaya değer ne varsa hepsinden
Bende yazmaya başladım şimdi
Ürkek ve toy bir kalemim bende
Sevdiklerimden ilham almaya başladım
Belki de yitirmekten korktuklarımdan
Dilimin ucuna gelip cesurca haykıramadıklarımdan
Daha tatmadığım aşkın hasretinden belki
Kim ne der diye utanmadan çekinmeden
Sonsuz beyazın içinde bana dair çizikler bıraktım
Yaşadıklarımı yaşayanlarla paylaşmak adına
Yeni sorularla çepe çevre kuşatılıyorum şimdi
“Seviyorsun” diyorlar “âşıksın belli”
Ama evet demekten korkuyorum
Ya kalbini kırarsam, ya beni terk ederse
Ya erkenden ölürse, bu benim sonum olur…
Bu yüzden hiç kimseye aşığım diyemedim
Dudaklarımdan iki kelime hiç dökülmedi, dökülemedi
Ne varsa aşk adına her şeyi kalbime gömdüm
Şimdi halime bakıyorum
İçi boş, yalnız ve hayalet gibi bir adamım.
İnan ölesiye pişmanım…
0 Yorum:
Yorum Gönder