PİŞMANIM

Şimdiye kadar tüm şairler

Sevdiklerinden ilham aldılar

Hayallerindeki kendilerinden

Belki de korktuklarından

Hayal kırıklılıklarından beslendiler

Ya da yaşamaya değer ne varsa hepsinden

Bende yazmaya başladım şimdi

Ürkek ve toy bir kalemim bende

Sevdiklerimden ilham almaya başladım

Belki de yitirmekten korktuklarımdan

Dilimin ucuna gelip cesurca haykıramadıklarımdan

Daha tatmadığım aşkın hasretinden belki

Kim ne der diye utanmadan çekinmeden

Sonsuz beyazın içinde bana dair çizikler bıraktım

Yaşadıklarımı yaşayanlarla paylaşmak adına

Yeni sorularla çepe çevre kuşatılıyorum şimdi

“Seviyorsun” diyorlar “âşıksın belli”

Ama evet demekten korkuyorum

Ya kalbini kırarsam, ya beni terk ederse

Ya erkenden ölürse, bu benim sonum olur…

Bu yüzden hiç kimseye aşığım diyemedim

Dudaklarımdan iki kelime hiç dökülmedi, dökülemedi

Ne varsa aşk adına her şeyi kalbime gömdüm

Şimdi halime bakıyorum

İçi boş, yalnız ve hayalet gibi bir adamım.

İnan ölesiye pişmanım…