KAÇIŞ

Karanlığın içinde sadece ben ve yitik düşüncelerim.

Kendi varlığımdan bile şüphe ediyorum bu yerde

Ne ılık rüzgârın yaprakları okşaması var

Nede sıcak ağustos akşamlarının vazgeçilmez sesi

İnan ateş böcekleri dahi ortalıkta yok

Kafamı kaldırıp uzaklara bakıyorum

Alabildiğine uzun ve ince patikanın sonunda
Ümidim kadar parlak bir ışık görüyom
Bir çözüm ararcasına arşınlıyorum


Ama yürüyor yürüyor ulaşamıyorum
Yoruluyor dizlerimin üzerine düşüyorum
Biraz soluklanıyor ve ayağa kalkıyorum


Az sonra müthiş bir acı hissediyorum
Acının geldiği yere dokunuyor
Etrafında bir tür ip hissediyorum
Her atışında biraz daha sıkılaşan,
Sıkılaştıkça dayanılmaz bir hal yaşatan ipler


Geldikleri yere dönüyor bakıyorum
Dizlerimin bağı çözülüyor kala kalıyorum
Onlar olmadan durduğum yeri aşındırıyorum
Ne bir adım ileri nede bir adım geri gidebiliyorum


Utanıyor, üzülüyor ve ağlıyorum
Geçmişimi bırakıp nereye gidiyorum
Bomboş bir yolda korkarak ve telaşla…