Ağlamayalım mı Yazının Sonunda?

Ahh.. diyerek inlediğiniz ve kendinizi o derin sessiz ve oldukça karanlık yerde buldunuz mu? bulduysanız yanımdaki yerinizi çoktan bulmuşsunuz demektir. işte böyle kasvetli ve içe dönük olduğum dönemlerde ne kadar aciz ne kadar değersiz ne kadar küçük ne kadar zavallı olduğumu hissediyorum. ve debelendikçe kendimi suçladıkça yerim daha bir sessiz daha bir karanlık oluyor. Çırpınışlarım belli bir süre sonra ümitsizliğe düşürüyor beni. düştükçe yerim daha bir sessiz ve daha bir karanlık oluyor. sessizlik o kadar fazla oluyor ki kendi varlığımdan bile şüphe ediyorum karanlık o kadar fazla ki hayallerinizi bile göremez hale geliyorsunuz. sonra çook derinlerden ama çook derinlerden bir ses duyuluyor adeta kulakları tırmalarcasına tırmalamayı geçtim sanki kulaklarımdan kanlar fışkırtacak kadar şiddetli. Uzun zamandır duymak istemediklerime kapattığım kulaklarımı bir kez olsun o sesi anlamaya, davet ettiği gerçeğin ne olduğunu bilmeye adamaya karar veriyorum.belli ki bu duruma ben geldim ve o beni bu yalnızlıkta bu karanlıkta bırakmaya hiç niyetli değil ses. bir anda o kulaklarımı kanatan çığlık, denizin dibine düşmüş küçük bir çocuğu kurtarmaya gelen dalgıçlar gibi, elimden tutup beni sessizliğimden karanlığımdan çıkarmaya başladı. öyle ki kendi içindeki sevinç huzur dinginlik o kadar fazlaydık ki sadece kulağıma fısıldadığı o sesle içimi aydınlatmaya başladı. içimden beni burada da bulanlar var Allah'ım ne kadar büyüksün derken kulağımdaki ses dikkatimi çekti. Allahu ekber...Allahu ekber... Lailaheillah.... sana sonsuz ihtiyacımız var allahım sen bizi yalnız ve sensiz bırakma.AMİN

Küçük BEN

Fotoğrafım
BIR BEN VARKI BENIM ICIMDE BENDEN ÖTE BENDEN ZIYADE...

Bana KATLANANLAR